مردی که خطا کرده بود، نه گناه

ـ

ـ

ـ

هر چی بیشتر به این عکس نگاه می کنم بیشتر فکر برم می داره… چهره اش یه حس عجیبی داره… غم آمیخته به استیصال. چروک هایی که شاید بعد یه حادثه یا یه اتفاق سر رسیدن زیر چشماش… لبهایی که وقتی متوجه عکاس شدن، به عادت همیشه خواستن لبخندی بزنن اما نمیاد این لامصب لبخند. همه می گن گناه بزرگی بود…نمی تونم تجسم کنم پشت این پیشونی چه خبره… نمی تونم حتی یه لحظه برم پشت اون چشمها، و آدمهای روبروم رو جای اون ببینم… شهره شهر شدی؟ یار بیگانه شدی؟ چه کردی مرد؟ بیخیال… بیخیال… روزگار رد میشه آهسته… تو می مونی و این عکس… عکسی که با همه گرمی رنگش از سردی و بیم نگاهت کم نمی کنه…بیخیال مرد

ـ

ـ

ـ

ـ

ـ