ای عجبا! من چه منم؟

 

داشتم فکر می کردم که تو این سی سال، چقدر آدم درون من زندگی کردن… آدم های جور وا جور، آدم های عجیب و غریب… آدم هایی که هرکدومشون یه گوشه از این سی سال رو شکل دادن… آدم هایی که از گذشته با من قدم زدن… در من شکل گرفتند… بزرگ شدن… زندگی کردن و مردن…

 

آدم های احساساتی، آدم های عاقل، آدم های بی پروا، آدم های بزدل، آدم هایی که مودب بودن گاهی، آدم هایی که شیطونی می کردن گاهی… خیلی زیادن حالا که بهشون فکر می کنم…

 

حالا بعد این سالها، من موندم و روزگار نوشته شده… از این آدمها، یکیشون برام دوست انتخاب کرد، یکیشون برام تصمیم گرفت که ریاضی بخونم… یکیشون مدام شعر خوند… یکیشون عاشق شد… یکیشون فراموش کرد… یکیشون گفت برم دانشگاه، عمران بخونم… یکیشون عمران رو ول کرد و رفت سراغ یه رشته دیگه…یکیشون عکس گرفت…یکیشون وبلاگ نوشت…

 

آدم سه سال قبل یه تصمیمی گرفت که آدم پارسال قبول نداشت و آدم امسال باید عوضش کنه و لابد آدم سال بعد پشیمونش بشه…

 

اینهمه آدم تو من بود و من خبر نداشتم؟ حالا، لای این عقل ها و احساس ها، این شوق ها و حسرت ها، کارهای کرده و نکرده، من کیم؟ چی کار دارم می کنم؟ منی که امروز درون منه، کِی می میره؟ کدوم من، تاوان منِ امروز رو می ده؟