وبلاگ های خاموش

 

 

کسی چیزی نمی نویسه…همه جا ساکته…سکوت محض… سکوتی مثل  بی صدایی غریب حیاط مسجد چله خونه رشت بعد نماز ظهر…نوشته ای نیست…کلمه ای…جمله ای…گاهی از کنار هم رد می شیم به شوق نوشته های قبلی…این وسط کسایی هم گاهی به روز می شن…یا با عکس خالی، یا با نوشته ای از دیگران، چیزی مثل شعر یا متن های سرشار استعاره…گاهی هم خودشون می نویسن …نوشته هایی که مثل قبل نیستن…نشونه هایی  فقط برای اینکه بفهمونی که هستی، زنده ای یا حتی اینکه بگی هنوز آزادی …و بفهمونی که روحت هنوز بی تابه

فکر می کنم این ننوشتن از این نیست که سر حرف زدن نداریم…این ننوشتن از جنس سکوت هم نیست…نمی نویسیم  شاید چون ترس از فضای سنگین این روزها حتی به خلوت خونه هامون هم نفوذ کرده و یا  شاید نمی نویسیم چون از چیز دیگه جز این شب خوف انگیز و توفان دل و دماغ روایت نداریم…شاید…شاید

 

پی نوشت اول: علی بعد 49 روز آزاد شد

 

 

 

 

 

پی نوشت دوم: داوود هم بعد 8 روز…مردیم و زنده شدیم تا این پسر برگشت…شکر…همین

 

 

 

 

 

 

 

 

 پی نوشت سوم:

 

آن پریشانی شبهای دراز و غم دل      همه در سایه گیسوی نگار آخر شد